iki gün önceydi. emek sineması'nda festival dahilinde, şahsıma armağan edilmiş bir biletle keyifli bir film izlemiş; baharın cezbine kapılmış aheste aheste yürüyordum istiklal'de. kafamda benim dahi sayamadığım kadar düşünce vardı ki, normalde binbir türlü küfür ettiğim insanlar gibi yürüyordum o kalabalığın içinde. bu durumda, hazırlandığım sunum yüzünden gün içinde sadece 45 dakika uyumuş olmamın da yadsınmaz bir etkisi olmalıydı.
kendimin dahi varlığını unutmak üzereyken arkamdan birisi bana sesleniyordu. hem de bu ses, ruhumun en yararlı gıdası olan o senfoniydi; neon'un sesiydi. daha farkına varamadan omzumdan yakaladı beni ve işte hayatımın en keyifli tesadüfü oluyordu 4 yıldır bilmem kaçıncı defa... çocukluğumda kaybettiğim hayali arkadaşımın cismini yakalamışım gibi, yıllardır görmediğim ve çok özlediğim birine rastlamışım gibi, çölde bir vaha gibi(oldu canım!), güneşi gören günebakan gibi, neon'u gören ondine gibi sarıldım ona. saçlarını karıştırdım, yanaklarını okşadım. bir daha sarıldım. bir daha sarıldım. delirdim, çok mutlu oldum. zaten kurtarılmak üzere olan günümü gelip kurtardı birkaç dakika içinde. hatta sonrasındaki birkaç günümü de kurtardı. sonra yetişmesi gereken ama yine geç kaldığı provasına koşturdu. ben de metroma yürüdüm.
dışardan nasıl göründüğü umurumda değil, komik miyiz yapmacık mıyız bilmiyorum ama bence en çok birbirimizin yanında kendimiz olabiliyoruz. bu yüzden bunca kalabalığa rağmen benim en çok ve en tek değerlim neon'dur. bunu da söylemekten zerre çekinmem, saklayayım da mahremim kalsın, demem. zaten neon kendisinin dahi bilmediği kadar benimdir ve bu yüzden ben ne kadar anlatırsam anlatayım onu asıl tarif eden ama telaffuza gelmemiş yüzlerce cümleyle o benim mahremimdir. superman veya spiderman değildir o. gökten inmiş bir melek olamayacak kadar da dallamadır esasında. o sadece benim kahramanımdır, benim kalacaktır.
tesadüflerin gücü adına; NE-OOON!
kendimin dahi varlığını unutmak üzereyken arkamdan birisi bana sesleniyordu. hem de bu ses, ruhumun en yararlı gıdası olan o senfoniydi; neon'un sesiydi. daha farkına varamadan omzumdan yakaladı beni ve işte hayatımın en keyifli tesadüfü oluyordu 4 yıldır bilmem kaçıncı defa... çocukluğumda kaybettiğim hayali arkadaşımın cismini yakalamışım gibi, yıllardır görmediğim ve çok özlediğim birine rastlamışım gibi, çölde bir vaha gibi(oldu canım!), güneşi gören günebakan gibi, neon'u gören ondine gibi sarıldım ona. saçlarını karıştırdım, yanaklarını okşadım. bir daha sarıldım. bir daha sarıldım. delirdim, çok mutlu oldum. zaten kurtarılmak üzere olan günümü gelip kurtardı birkaç dakika içinde. hatta sonrasındaki birkaç günümü de kurtardı. sonra yetişmesi gereken ama yine geç kaldığı provasına koşturdu. ben de metroma yürüdüm.
dışardan nasıl göründüğü umurumda değil, komik miyiz yapmacık mıyız bilmiyorum ama bence en çok birbirimizin yanında kendimiz olabiliyoruz. bu yüzden bunca kalabalığa rağmen benim en çok ve en tek değerlim neon'dur. bunu da söylemekten zerre çekinmem, saklayayım da mahremim kalsın, demem. zaten neon kendisinin dahi bilmediği kadar benimdir ve bu yüzden ben ne kadar anlatırsam anlatayım onu asıl tarif eden ama telaffuza gelmemiş yüzlerce cümleyle o benim mahremimdir. superman veya spiderman değildir o. gökten inmiş bir melek olamayacak kadar da dallamadır esasında. o sadece benim kahramanımdır, benim kalacaktır.
tesadüflerin gücü adına; NE-OOON!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder