15 Mayıs 2012 Salı

Temmuz'dan ve sönmüş bir öfkeden kalma...

Kadıköy vapuru. Temmuz'dan ılınmış bir akşam üzeri ve tuz kokusu. Mungan'a dayamışken kağıdımın sırtını, kalem kendi arzusuyla eyleme geçiyor.
'Seviyorum' diyemiyorum. Karanlıkta da değil, güzel bir labirentte kayboluyorum. 'Neden?' diyor, 'nedeni yok diye' diyorum. Gülümsüyor. Karanlıkta gözlerimizi arıyoruz. 'Seviyorum demekten korkuyorum' diyor. Korkuların yersiz olduğundan bahsetmiyorum bile ona. Biliyorum, sevse korkmaz aslında. Susuyorum. Öpüyorum belli belirsiz. Gülümsüyor, 'ahh çocuk...' diyor. Sonra mumlar sönüyor. Ve bir akşam üzeri güneş, Kadıköy vapurunda yeniden doğuyor üzerime.