"anne, aynaya hırsız girmiş!"

günlerdir evden çıkmıyorum. sanırım 3 gündür. benim için çok. evde oturduğu müddetçe başına ağrılar saplanan birine göre çok, evet. kitap okumuyorum. film izlemiyorum. müzik dinlemiyorum. uyuyorum. uyanık kaldığım zamanları da televizyon gibi "boş beleş" şeylerle anlamsızlaştırıyorum. yemek yapıp yapıp beğendiremeyen, bunu bilmelerine rağmen de salya sümük ağlayan salak insanları falan izliyorum. okula gitmiyorum. huzura daha çok erdiğim, en azından kitap okumak ve müzik dinlemek gibi dürtüler edindiğim, diğer evime de gitmiyorum. üç gündür buna niyetleniyorum ama üç gündür ne planladığım saatlerde uyanıyorum ne de pijamalarımı çıkartıyorum. stüdyodaki nöbet işimden de, izlemek için can attığım o oyundan da gün itibariyle caymış bulunuyorum. merak edip aynaya bakıyorum, karşılaşmayı umduğum kişiyle karşılaşamıyorum. aynadaki anlamsız bunalımlara girmiş biri. hayallerini gerçekleştirmeyen ve başladığı işleri hep yarım bırakan biri. solgun ve bitkin görünen, beni de battaniyelerin altına geri gönderen biri...
uyumaktan başıma ağrılar giriyor. ama yine uyumaya gidiyorum. en yakın arkadaşlarımla görüşmek istemiyorum. üstümü değiştirmek ve dışarı çıkmak da sanırım. ya da aslında dışarı çıkmak istiyorum ama kendime bile anlatamadığım bi sebeple bu güdümü bastırıyorum.
korkarım kışın başının altından çıkıyor bunlar. kar falan yağsa ya keşke. uyansam ben de en sonunda. ve aslında bu yine diğerleri gibi kabus değil de sıkıcı bir rüya olsa. seslensem sonra: "anne! aynaya hırsız girmiş!" annem gelip kovsa sonra "kış(t)!" diye. olur bence. güzel de olur hem de.